جمهوری گینه استوایی (‏Republic of Equatorial Guinea‏) کشوری است واقع در ساحل غربی قاره آفریقا، جنوب کامرون ‏و شمال گابون و در حاشیه اقیانوس اطلس جنوبی و خلیج گینه (خلیج بیافرا). پایتخت گینه استوایی، شهر مالابو (‏Malabo‏) ‏واقع در جزیره بیوکو (‏Bioko Island‏) با حدود 100 هزار نفر جمعیت می باشد. مساحت گینه استوایی 28.051 کیلومتر ‏مربع و جمعیت آن 634 هزار نفر است. از مهمترین شهرهای گینه استوایی می توان به باتا 68 هزار نفر، امبینی 12 هزار نفر، اببییین 10 هزار نفر و لوبا 7 هزار نفر اشاره کرد. گینه استوایی کشوری دو پاره است، قسمتی در خشکی و قسمتی به ‏صورت چند جزیره که عمدتاً جزایر آتشفشانی هستند. بخش در خشکی و سرزمین اصلی یا ‏Mainland‏ می باشد که ریومونی (‏Rio Muni‏) نام دارد. بزرگترین جزیره گینه استوایی، جزیره بیوکو می باشد که پایتخت، شهر مالابو نیز در این جزیره واقع ‏شده است، جزیره بیوکو در 40 کیلومتری غرب سواحل کامرون قرار گرفته است، جزیره بیوکو در دوران استعمار پرتغال بر ‏این جزیره، فرناندو پو (‏Fernando Po‏) نامیده می شده است. دیگر جزیره مهم گینه استوایی، جزیره آنوبون (‏Annoboon‏ ‏‏) نام دارد که این جزیره نیز پیشتر پاگالو (‏Pagalu‏) خوانده می شده است، همچنین گینه استوایی دارای سه جزیره کوچک ‏ساحلی نیز می باشد که کوریسکو (‏Corisco‏)، الوبی بزرگ (‏Elobey Grande‏) و الوبی کوچک (‏Elobey Chico‏) نام ‏دارند. گینه استوایی دارای آب و هوایی گرمسیری و مرطوب می باشد و از نظر پوشش گیاهی تقریباً تمامی مساحت این کشور ‏را جنگل های بارانی دربر گرفته است. بلندترین نقطه گینه استوایی، قله پیکو باسیله (‏Pico Basile‏) نام دارد که با 3008 متر ‏ارتفاع در جزیره بیوکو واقع شده است.‏

سرزمین اصلی گینه استوایی در ابتدا سکوتنگاه اقوام پیگمی (‏Pygmy‏) و اندووه (‏Ndowe‏) بوده است که اولین ساکنان این ‏منطقه بوده اند. قبایل بانتو طی قرون 12 و 13 میلادی به این منطقه نقل مکان کردند، بدین ترتیب در این قرون جنگ های ‏قبیله ای بین قبایل بومی و قبایل مهاجری که به تازگی در منطقه سکنی گزیده بودند درگرفت. هرچند پس از مدتی قبایل فانگ (‏Fang‏) به سبب تفوق نظامی و کثرت جنگجویان سلطه خود را بر سرزمین اصلی گینه استوایی تحکیم بخشیدند. جزیره بیوکو ‏اما نسبتاً آرام بود و پس از استقرار قبایل بوبی (‏Bubi‏) در قرن 13 میلادی در این جزیره ثباتی نسبی در این جزیره حکمفرما ‏شد. اما این آرامش تنها دو قرن پایدار ماند، در قرن 15 میلادی پرتغالی ها جزیره بیوکو را تصرف کردند و آنرا فرناندو پو ‏نامیدند، پس از آن جزیره بیوکو به همراه جزایر سائوتومه و پرنیسیپ به عنوان بخشی از مستملکات پرتغال در ساحل غربی ‏آفریقا درآمد. در قرن 18 میلادی پرتغال طی توافقاتی با اسپانیا، جزیره بیوکو را به همراه سرزمین اصلی گینه استوایی (ریو ‏مونی) به اسپانیا واگذار کرد.  از آن پس این منطقه به عنوان " گینه اسپانیا " (‏Spanish Guinea‏) به عنوان بخشی از قلمرو ‏پادشاهی اسپانیا درآمد. از سال 1827 جزیره بیوکو به دست بریتانیا افتاد و این جزیره به یکی از مراکز عمده تجارت برده در ‏غرب آفریقا بدل شد، به لطف آب و هوای مساعد برای کشت کاکائو و برپایی مزارع این محصول، جزیره بیوکو به یکی از ‏مناطق سودآور برای استعمارگران تبدیل شد. در سال 1858 اسپانیا بار دیگر سلطه خود را بر جزیره بیوکو بازیافت. پس از ‏پایان جنگ های داخلی اسپانیا در سال 1939، اسپانیا سرمایه گذاری هایی را در گینه استوایی به مورد اجرا گذاشت که به ‏پیشرفت اقتصادی این منطقه کمک شایان توجهی کرد، با کمک های دولت اسپانیا و کلیسای کاتولیک اقتصاد و صنعت گینه ‏استوایی متحول شد و با عایدات حاصل از فروش دو محصول مهم گینه استوایی یعنی کاکائو و الوار این منطقه به یکی از قطب ‏های اقتصادی در ساحل غربی آفریقا مبدل شد. در سال 1963 سرزمین داخلی (ریو مونی) و جزیره بیوکو تحت نام " گینه ‏استوایی " با یکدیگر متحد شدند که این منجر به کسب خودگردانی داخلی از اسپانیا شد، سرانجام گینه استوایی در 12 اکتبر ‏‏1968 رسماً از اسپانیا اعلام استقلال کرد.‏

کابوس شوم انگوئما؛ گینه استوایی، 11 سال در وحشت:‏

پس از استقلال گینه استوایی از اسپانیا در سال 1968 فرانسیسکو ماکیاس انگوئما (‏Francisco Macias Nguema‏) در همین ‏سال اولین رئیس جمهور تاریخ گینه استوایی شد. حکومت یازده ساله انگوئما به یقین سیاه ترین دوران حکمرانی یک دیکتاتور ‏در تاریخ قاره آفریقاست. انگوئما پس از به قدرت رسیدن فعالیت تمام احزاب سیاسی را ممنوع اعلام کرد، در سال 1972 ‏انگوئما خود را حاکم مادام العمر گینه استوایی نامید. رژیم انگوئما مسئول شکنجه و کشتار هزاران تن از شهروندان گینه ‏استوایی است. در دوران انگوئما مخالفان به اردوگاه های کار اجباری فرستاده و یا اعدام می شدند، صدها کشیش به زندان افکنده ‏شدند، مدارس و کلیساها تعطیل گشتند، روزنامه نگاری مجازات مرگ را به دنبال داشت. در این دوران گینه استوایی ‏کوچکترین تماسی با جهان بیرون نداشت. ماکیاس انگوئما را مسبب قتل و یا مجبور به فرار نمودن دو سوم از جمعیت گینه ‏استوایی قلمداد می کنند. ماکیاس انگوئما حکومت خود را " معجزه بی همتا " نامید، در دوره او بود که اقتصاد گینه استوایی ‏نابود شد. بسیاری انگوئما را یکی از بدترین مستبدان تاریخ سیاسی آفریقا می دانند. آخرین اقدام ماکیاس انگوئما پیش از سقوط ‏ممنوع ساختن فعالیت کلیساها در سال 1978 بود.‏

در 3 آگوست 1979 تئودورو اوبیانگ انگوئما امباسوگو (‏Teodoro Obiang Nguema Mbasogo‏) برادر زاده ماکیاس ‏انگوئما، عموی خود طی یک کودتای نظامی سرنگون کرد، سپس، پس از یک محاکمه کوتاه در یک سالن سینما عموی خود را ‏تیرباران نمود. اوبیانگ هرچند فرایند مدرنیزه کردن کشور را به طور بسیار کند آغاز کرد ولی اقدامات مستبدانه و دیکتاتور ‏منشانه عموی خود را ادامه داد.‏

نژاد 85 % مردم گینه استوایی فانگ، 6 % بوبی، 3 % امدووه، 1 % آنوبون و 1 % نیز بوجبا می باشد. از دیگر اقلیت ‏های قبیله ای می توان به کومبه، بالنگوئه، آیبو و آیبیبو اشاره کرد، همچنین حدود هزار نفر اروپایی (عمدتاً اسپانیایی) نیز ‏در گینه استوایی سکونت دارند. دین بیش از 80 % مردم گینه استوایی کاتولیک است، مابقی نیز پیرو پروتستان و سایر عقاید ‏قبیله ای و محلی هستند. زبان اسپانیایی با (67 % عمومیت) و زبان فرانسوی با (32 % عمومیت) دو زبان رسمی در گینه ‏استوایی به شمار می روند، زبان های قبایل فانگ و بوبی نیز رایج می باشد. واحد پول گینه استوایی، فرانک سی اف آ با واحد ‏جزء سانتیم نام دارد. از مهمترین صادرات گینه استوایی می توان به نفت، متانول، الوار و کاکائو اشاره کرد. گینه استوایی از ‏کشورهای عضو اتحادیه آفریقاست.‏

گینه استوایی مشتمل بر 7 استان می باشد:‏

‏1- آنوبون (‏Annobon‏)‏

‏2- بیوکو نورته (‏Bioko-Norte‏)‏

‏3- بیوکو سور (‏Bioko-Sur‏)‏

‏4- سنترو سور (‏Centro-Sur‏)‏

‏5- کای انتم (‏Kie-Ntem‏)‏

‏6- لیتورال (‏Litoral‏)‏

‏7- وله انزاس (‏Wele-Nzas‏)‏

منبع: بزرگترین وبلاگ جهان شناسی  (‏http://our-world.blogfa.com(‎